(Οι Όσιοι Θαλάσσιος και Λίμναιος)Ο όσιος Θαλάσσιος είχε ασκητήριο επάνω σ' ένα μικρό βουνό ενός χωριού της Κύπρου. Εκεί προσευχόταν, μελετούσε και καλλιεργούσε ένα μικρό, εύφορο αγροτεμάχιο. Επίσης κατέβαινε στα κοντινά χωριά και δίδασκε το λόγο του Θεού. Ο Λιμναίος, νεώτερος απο το Θαλάσσιο, όταν άκουσε άκουσε γι' αυτόν ήλθε κοντά του και πήρε απο τον καλό αυτό διδάσκαλο υπόδειγμα γνήσιας και αληθινής μοναχικής ζωής. Όμως, η μεγαλύτερη δόξα του Λιμναίου είναι η εργασία που κατέβαλε για τους τυφλούς. Έκτισε κοντά στο κελλί του και άλλα κελλιά, που ανέδειξε άσυλα για τυφλούς. Και δεν τους έδινε μόνο στέγη, αλλά και τροφή απο τις ελεημοσύνες που του έκαναν ευσεβείς χριστιανοί. Ακόμα, φρόντιζε και για τις ψυχές τους. "Τι σι σημαίνει, έλεγε, να φροντίζουμε μόνο για τα σώματα των δυστυχών; Περιορίζοντας ως εδώ τη φιλανθρωπία, είναι σαν να την κάνουμε απέναντι σε ζώα. Το σπουδαίο είναι να συμπληρώσουμε το καλό φροντίζοντας και για το φωτισμό του πνεύματος". Έτσι, οι προστατευόμενοι του τυφλοί ήταν ευτυχείς. Διότι, αν και δεν είχαν σωματικά μάτια, επαιρναν όμως πνευματικά και απολάμβαναν το φως το αληθινό του Χριστού. Άλλωστε, Αυτός "ήν το φως το αληθινόν, ο φωτίζει πάντα ανθρώπον ερχόμενον εις τον κόσμον" Δηλαδή ο Κύριος ήταν πάντοτε το τέλειο φως, που φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο. Ο όσιος Λιμναίος πέθανε θρηνούμενος απο τα τυφλά τέκνα του, που αποτελούσαν τη μεγάλη μέριμνα και στοργή της ζωής του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σας ευχαριστούμε πολύ για το σχόλειο σας....