Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010
Ευχή Εξομολογητική - Ευχη μετά την εξομολόγησιν
Ότι πάσαν αμαρτίαν ειργασάμην ο άθλιος, ότι κατεμόλυνα μου το σώμα και την ψυχήν, και πολλάκις μετανοήσαι υποσχόμενος, τοσάκις τοις αυτοίς περιέπεσον.
Ευκοπώτερον σταγόνες υετών αριθμήσονται η των εμών αμαρτιών η πληθύς. Πασάν μου γάρ αίσθησιν ο τάλας και πάν μέλος εμίανα, έφθειρα, ηχρείωσα. Μίαν και μόνην καταφυγήν έχω, Κύριε, την σήν φιλανθρωπίαν, διο δυσωπώ την ανεικαστόν σου αγαθότητα. Συγχώρησόν μοι πάντα τα τα πλημμελήματα,οία και όσα έν όλη μου τη ζωή εξήμαρτον, άτινα καθ' εκάστην ο αλάθητος ειδέ σου οφθαλμός. Πρεσβείαις της παναχράντου σου Μητρός Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, και πάντων σου των Αγίων. Οτι ευλογητός εί είς τους αιώνας. Αμήν
Ευχή ευχαριστήριος μετά την εξομολόγησιν
Ευχαριστώ σοι, Κύριε, Ιησού Χριστέ ο Θεός ο Σωτήρ μου, ο μακρόθυμος και πολυέλεος, ο αμνημονών επι ταις κακίαις ημών και χαίρων επι τη επιστροφή των πεπλανημένων. Ευχαριστώ σοι, ότι καμοί τω ταπεινώ και αναξίω δούλω σου τω μυρίας δωρεάς παρά σου απολαύσαντι, και πάσας αφρόνως καταφρονήσαντι και απο σου μακρυνθέντι, και απειράκις σε παροργίσαντι και ατιμάσαντι δια της των αγίων σου εντολών παραβάσεως, και εις βάθος κακιών καταντήσαντι, ευσπλαγχνία χρησάμενος, χειρά μοι ώρεξας και ηγειράς με και ηξίωσάς με τον ανάξιον παραστήναι και προσπεσείν ενώπιον του θρόνου του ελέους σου και ζητήσαι και λαβείν άφεσιν των επταισμένων μοι, και συγκαταριθμηθήναι αύθις τοις εκλεκτοίς σου. Ευχαριστώ σοι, ότι ου παρείδες την ευτέλειάν μου, ούδ' εβδέλυξω την βορβορότητα των πράξεων μου, αλλ' ως τον Άσωτον εδέξω με και ενηγκαλίσω. Δυσωπώ ούν σου την ανείκαστον αγαθότητα, ενισχυσόν με του λοιπού δια της χάριστος του παναγίου σου Πνεύματος αντιπαλαίειν κατά τού διαβόλου, της σαρκός και τού κόσμου, και αυτής της αμαρτίας, φώτισόν μου τους νοερούς οφθαλμούς ίνα πορεύωμαι την οδόν των εντολών σου, και ζήσω το υπόλοιπον της ζωής μου ειρηνικόν και αναμάρτητον, και μετά την ενταύθα ζωήν, προς σε παραγενόμενος τον Θεόν και Σωτήρα μου, ευλογώ και δοξάζω σε εις αιώνας αιώνων. Αμήν.
Προσευχαί Μετανοίας
Συ ούν, Κύριε, ο Θεός των δυνάμεων, ούκ έθου μετάνοιαν δικαίοις, τω Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ, τοις ούχ ημαρτηκόσι σοι, άλλ' έθου μετάνοιαν επ' εμοί τω αμαρτωλώ, διότι ήμαρτον υπέρ αριθμόν ψάμμου θαλάσσης. Επλήθυναν αι ανομίαι μου, Κύριε, επλήθυναν αι ανομίαι μου, και ούκ είμι άξιος ατενίσαι και ιδείν το ύψος του ουρανού, απο του πλήθους των αδικιών μου, κατακαμπτόμενος πολλώ δεσμώ σιδηρώ, εις το μη ανανεύσαι την κεφαλήν μου, και ούκ έστι μοι άνεσοις, διότι παρώργισα τον θυμόν σου, και το πονηρόν ενώπιον εποίησα, μη ποιήσας το θελημά σου, και μη φυλάξας τα προστάγματα σου. Και νύν κλίνω γόνυ καρδίας δεόμενος της παρά σου χρηστότητος. Ημάρτηκα, Κύριε, ημάρτηκα, και τας ανομίας μου εγώ γινώσκω, αλλ' αιτούμαι δεόμενος. Άνες μοι, Κύριε, άνες μοι, και μη συναπολέσης με ταις ανομίαις μου, μηδέ εις τον αιώνα μηνίσας τηρήσης τα κακά μοι, μηδέ καταδικάσης με εν τοις κατωτάτοις της γής, διότι συ ει Θεός, Θεός των μετανοούντων, και εν εμοί δείξεις πάσαν την αγαθωσύνην σου, ότι ανάξιον όντα, σώσεις με κατά το πολύ έλεος σου, και ενέσω σε δια παντός εν ταίς ημέραις της ζωής μου. Ότι σε υμνεί πάσα η δύναμις των ουρανών και σού έστιν η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν
(Προσευχή Μανασσή βασιλέως της Ιουδαίας)
Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010
Αγάπη
Σήκωσε το κεφάλι του, κοίταξε τον κόσμο, κι απλώθηκε βαθειά η σιωπή. Με φωνή μεγάλη μίλησε.
Σαν σε καλεί η αγάπή, ακολούθα τη, αν και τα μονοπάτια της είναι τραχιά και δύσβατα.
Σαν σ' αγκαλιάσουν τα φτερά της αφέσου, ακόμα κι αν σε πληγώσει το σπαθί που κρύβει στα φτερά της.
Όταν σου μιλήσει πίστεψε την, παρόλο η φωνή της θα σκορπίσει τα όνειρά σου σαν τον άνεμο το βορινό, που κήπους ερημώνει.
Όπως σε στεφανώνει, έτσι θα σε σταυρώσει η αγάπη.
Όπως σε μεγαλώνει, έτσι θα σε κλαδέψει.
Όπως σκαρφαλώνει στην κορφή για να χαιδέψει τα τρυφερά βλαστάρια σου που ριγούν στον ήλιο, έτσι κατεβαίνει ως τις ρίζες σου, για να ταρακουνήσει την προσκόλλησή τους στη γή.
Σε θερίζει σε δεμάτια, σε αλωνίζει και σε ξεσταχυάζει.
Σε κοσκινίζει για να σ' απαλλάξει απ' τη φλούδα, σ' αλέθει και σε ζυμώνει, ώσπου να μαλακώσεις.
Κατόπιν σε ρίχνει στην ιερή φωτιά, καθαγιασμένος άρτος να γενείς στο άγιο δείπνο του Θεού.
Όλα αυτά θα κάνει η αγάπη, ώστε να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου. Με τούτη τη γνώση κομμάτι θα γενείς στην καρδιά της Ζωής.
Αν, όμως, απ' το φόβο σου μόνο την ειρήνη και την ευχαρίστηση της αγάπης αναζητήσεις, τότε κάλυψε την γύμνια σου και βγες απο τ' αλώνι της αγάπης. Πέρνα σ' εκείνον τον κόσμο που δεν έχει εποχές. Εκεί γελάς, όχι μ' όλο σου το γέλιο. Εκεί κλαις, όχι μ' όλο σου το κλάμα.
Η αγάπη τίποτα δεν δίνει παρά τον εαυτό της. Τίποτα δεν παίρνει παρά μόνο τον εαυτό της.
Δεν κατέχει μήτε κατέχεται. Η αγάπη αρκείται στην αγάπη.
Όταν αγαπάς μην πεις "Ο Θεός ενοικεί στην καρδιά μου". Πες "Υπάρχω μέσα στην καρδιά του Θεού".
Mην σκεφτείς πως οτι μπορείς να κατευθήνεις την αγάπη. Αν εκείνη σε κρίνει άξιο, θα κατευθύνει το δικό σου μονοπάτι.
Η αγάπη δεν έχει άλλη πεθυμιά απο την ολοκλήρωσή της. Αν αγαπάς, όμως κι οι ανάγκες φέρνουν επιθυμίες, ας είναι τούτες οι επιθυμίες.
Λιώσε και κύλα σαν το ρυάκι, που μουρμουρίζει το τραγούδι του στη νύχτα.
Γνώρισε τον πόνο, όπως και την τρυφερότητα. Πληγώσου απο την ίδια τη γνώση της αγάπης.
Μάτωσε πρόθυμα και χαρούμενα.
Ξύπνα την αυγή με φτερωμένη καρδιά κι ευχαρίστησε μια μέρα αγάπης ακόμη.
Αναπαύσου το μεσημέρι και στοχάσου πάνω στην έκσταση της αγάπης.
Γύρνα σπίτι το βράδυ μ' ευγνωμοσύνη.
Έπειτα κοιμήσου με μια προσευχή για τον αγαπημένο στην καρδιά σου κι έναν ύμνο στα χείλη σου.
Πόση ωφέλεια προκύπτει από την συμμετοχήν μας στο Ιερόν Σαρανταλειτούργων
Ο ιερέας γνωρίζοντας την αρετή του και την μυστυριακή προετοιμασία του, του πρότεινε το εξής:
- Δώσε εντολή να σου κάνουν μετά τον θάνατό σου τακτικό σαρανταλείτουργο σ'΄ένα εξωκκλήσι.
Έτσι και έγινε. Ο κυρ-Δημήτρης αυτό ήταν το όνομα του -άφησε εντολή στον γιό του να κάνει μετά την κοίμηση του σαρανταλείτουργο. Και εκείνος, υπακούοντας στην επιθυμία του καλού του πατέρα, ανέθεσε χωρίς καθυστέρηση την εκτέλεση της στον παπα-Δημήτρη.
Ο σεμνός λευίτης δέχτηκε να κάνει σαρανταλείτουργο, που ο ίδιος είχε προτείνει στον μακαρίτη και αποσύρθηκε γιά όλο αυτό το διάστημα στο εξωκκλήσι των αγίων Αποστόλων.Οι τριάντα εννέα λειτουργίες έγιναν απρόσκοπα. Η τελευταία έπρεπε να γίνει ημέρα Κυριακή. Το βράδυ όμως του Σαββάτου πιάνει τον παπά ένας δυνατός πονόδοντος και τον αναγκάζει να επιστρέψει στο σπίτι του. Η πρεσβυτέρα του πρότεινε να βγάλει το δόντι, μα εκείνος αρνήθηκε, γιατί έπρεπε την επομένη να τελέσει την τελευταία λειτουργία. Τα μεσάνυχτα ο πόνος κορυφώθηκε, και τελικά ο παπάς αναγκάστηκε να βγάλει το δόντι. Επειδή όμως παρουσιάστηκε αιμορραγία, ανέβαλε την τελευταία λειτουργία για την Δευτέρα.
Στο μεταξύ, το απόγευμα του Σαββάτου, ο Γεώργιος, ο γιός του μακαριστού Δημητρίου, ετοίμασε μερικά χρήματα για τον κόπο τού ιερέα, με σκοπό να του τα δώσει την επόμενη μέρα.
Τα μεσάνυχτα ξύπνησε για να προσευχηθεί. Ανακάθησε στο κρεββάτι κι άρχισε να φέρνει στο νού του τις αρετές, τα χαρίσματα και τα σοφά λόγια τού πατέρα του. Κάποια στιγμή πέρασε απ' το μυαλό του η ακόλουθη σκέψη: "Άραγε ωφελούν τα σαρανταλείτουργα τις ψυχές των κεκοιμημένων, ή τα καθιέρωσε η εκκλησία για παρηγοριά των ζώντων." Τότε ακριβώς τον πήρε ένας ελαφρός ύπνος και είδε πως βρέθηκε σε μια πεδιάδα με ομορφιά απερίγραπτη. Ένιωθε ανάξιο τον εαυτό του να βρίσκεταισ' έναν τέτοιο ιερό και κατάφυτο περιβόλι, που μοσχοβολούσε με μιά ανέκφραστη ευωδία. "Αυτός οπωσδήποτε θα είναι ο παράδεισος!" μονολόγησε. "Ω, τι μακαριότητα περιμένει όσους ζούν ενάρετα στη γη!"
Εξετάζοντας έκπληκτος τα υπερκόσμια κάλλη, είδε ένα λαμπρό ανάκτορο με έξοχη αρχιτεκτονική χάρη, ενώ οι τοίχοι του έλαμπαν απ' τα διαμάντια και το χρυσάφι. Η ομορφιά του ήταν ανεκφραστη.
Πλησιάζει πιο κοντά, και τότε τι χαρά! -βλέπει στην πόρτα του παλατιού τον πατέρα του ολοφώτεινο και λαμπρο-φορεμένο.
-Πώς βρέθηκες εδώ παιδί μου; τον ρωτάει με πραότητα και στοργή.
-Ούτε και εγώ ξέρω, πατέρα. Καταλαβαίνω πώς δεν είμαι άξιος γι' αυτόν τον τόπο. Αλλά πες μου, πώς τα περνάς εδω; Πως ήρθες; Τίνος είναι αυτό το παλάτι;
-Η φιλανθρωπία του Σωτήρος Χριστού με τις πρεσβείες της Παναγίας, που της είχα ιδιαίτερη ευλάβεια, με αξίωσε να καταταχθώ σε αυτό το μέρος. Ήταν μάλιστα να μπώ σήμερα μέσα στο παλάτι. Ο οικοδόμος ομως, που το χτίζει, πέρασε μία ταλαιπωρία - έβγαλε το δόντι του κι έτσι δεν τελειωσαν οι σαράντα μέρες της οικοδομής του. Για αυτόν τον λόγο θα μπώ αύριο.
Ύστερα απ' αυτά ο Γεώργιος ξύπνησε δακρυσμένος και έκπληκτος, αλλά και με απορίες. Πέρασε την υπόλοιπη νύχτα αναπέμποντας αίνους και δοξολογίες στον Θεό. Το πρωί, μετά την θεία λειτουργία, πήρε πρόσφορα, νάμα και αγνό κερί και ξεκίνησε για το εξωκκλήσι των αγίων Αποστόλων. Ο παπα-Δημήτρης τον υποδέχτηκε με χαρά:
Τώρα μόλις τελείωσα και εγώ την θεία λειτουργία. Έτσι ολοκληρώθηκε το σαρανταλείτουργο. Αυτό το είπε για να μην τον λυπήσει.
Ο επισκέπτης τότε του διηγήθηκε το νυχτερινό όραμα. Όταν έφτασε στο σημείο που ό πατέρας του δεν μπήκε στο παλάτι, γιατί ο οικοδόμος έβγαλε το δόντι του, ο παπα-Δημήτρης ένιωσε φρίκη, αλλά και θαυμασμό.
-Εγώ είμαι, αγαπητέ μου, ο οικοδόμος που εργάστηκε στην οικοδομή του παλατιού, είπε με χαρά. Σήμερα λειτούργησα, γιατί έβγαλα το δόντι μου. Θα λειτουργήσω όμως τη Δευτέρα,, κι έτσι θα ολοκληρώσω το πνευματικό παλάτι του πατέρα σου.
(Μετά πολλής αγάπης εν Χριστώ και ευχών.
ο Καθηγούμενος
Άρχιμ. Κύριλλος)
Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010
"Πονώ άρα Υπάρχω"
(Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου)
Άρχοντες αφικράστε μου της Δέσποινας τον θρήνον
πως κλαίει τον μονογενή εις τον Σταυρόν εκείνον.
Αδέ μαντάτο σκοτεινόν και μέρα λυπημένη
Πού ήρτε σήμερον σ' εμε, την πολοπικραμένη.
Πού πιάσαν τόν Υιούλην μου κι εμένα ορφανεμένη
Κι ο κόσμος κλαίει ουρανέ κι η γή σκοτεινιασμένη.
Ο ήλιος έσκοτίστηκεν κι όλον το φώς εχάθη
Και το φεγγάριν τ' ουρανού κατά πολλά επικράνθη.
Όρη αναστενάξετε και πέτρες ραιστείτε
Και ποταμοί στραγγίσετε και δένδρα μαραθείτε.
(Κύπρου)
...Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα
σήμερα όλοι θλίβονται και τα βουνά λυποιύνται
σήμερα βάλανε βουλή οι άνομοι Εβραίοι
για να σταυρώσουν το Χριστό, των πάντων βασιλέα.
Κι ο Κύριος ηθέλησε να μπει σε περιβόλι
Να λάβει δείπνο μυστικό για να τον λάβουν όλοι.
Η Παναγιά η Δέσποινα καθόταν μοναχή της
τάς προσευχάς της έκανε για τον μονογενή της.
(Θράκης)
...Φωνή εξήλθ' εξ ουρανού κι απ' αρχαγγέλου στόμα
Σώνουν κυρά μου οι προσευχές, σώνουν και οι μετάνοιες
Και τόν υιόν σου πιάσανε και στο χαλκιά τον πάνε
και σου Πιλάτου τας αυλάς, εκεί τον τυραννάνε.
Η Παναγιά σαν τ' άκουσε έπεσε λιγώθη,
σταμνιά νερό της ρίξανε όσο να ΄ρθει ο νους της
Κι επάνω που συνέφερε, τούτον το λόγο λέγει.
(Μικράς Ασίας)
...-Άς έρθ' η Μάρθα κι η Μαριά και του Λαζάρου η μάνα
και του Προδρόμου η αδελφή και οι τέσσεροις αντάμα.
Επήραν το στρατί-στρατί, στρατί το μονοπάτι.
Και ο στρατίς τους έβγαλε στ' ατσίγγανου την πόρτα.
-Ώρα καλή σ' ατσίγγανε κι ίντα πού μαστορεύεις;
-Οβραίοι μού παραγγείλανε καρφιά για να τους φτιάξω,
μού παραγγείλαν τέσσερα, μά 'γω τυς φτιάχνω πέντε.
-Σύ Φαραέ που τα 'φτιαξες, εσύ θα μού διδάξεις.
-Τα δυό θα μπούν στά χέρια του και τ΄άλλα δυό στα πόδια,
το πέμπτο το φαρμακερό θα μπεί μές στην καρδιά του.
...-Άντε μωρέ ατσίγγανε, στάχτη να μην ποτάξεις
μηδέ διπλό πουκάμισο στη ράχη σου μη βάλεις.
Επήραν το στρατί-στρατί, στρατί το μονοπάτι
Και το στρατί τούς έβγαλε μές στου ληστού την πόρτα.
-Άνοιξε πόρτα του ληστού και πόρτα του Πιλάτου.
Κι η πόρτα απο το φόβο της ανοίγει μοναχή της.
Τηρά δεξιά, τηρά ζερβά, κανένα δε γνωρίζει,
Τηρά και δεξιότερα, βλέπει τον άι-Γιάννη.
(Ικάριος)
Άι-άι μου Γιάννη Πρόδρομε και βαφτιστή του γιού μου,
Πού εί-πού είναι 'μέ ο γιούκας μου και σέ ο δάσκαλός σου.
-Δέν έ-έχω στόμα να σ' τά πώ, γλώσσα να στα μιλήσω
κι ούτ' η-κι ούτ η καρδιά μου τα βαστά να σου τα
μολοήσω.
(Μικράς Ασίας)
...Βλέπεις εκείνον το γυμνόν, τόν παραπονεμένον,
Όπου φορεί πουκάμισο στο αίμα βουτηγμένο,
Όπου φορεί στην κεφαλή ακάνθινο στεφάνι,
Εκείνος είν ο γιόκας σου κι έμέ ο διδάσκαλός μου.
(Πόντος)
...Ή Παναία τ' άκουσε, πέφτει λιγοθυμάει
νερό σταμνιά την περιχούν, τρία γυαλιά τού μόσχου,
τέσσερα τό ροδόσταμο ώστε νά συνεφέρει,
κι απάνω που συνέφερε τούτο το λόγο λέγει.
-Δέν έχω γκρεμό νά γκρεμιστώ γιά τό μονογενή μου
δέν έχ' μαχαίρι να σφαγώ γιά το μονογενή μου
δεν έχ' σκοινί να κρεμαστώ γιά το μονογενή μου.
Απολογιέται κι ο Χριστός τής μάνας του και λέγει.
-Μάνα μ' άν γκρεμιστείς εσύ, γκρεμιέτ όλος ο κόσμος,
μάνα μου άν σφαγείς εσύ, σφάζετ όλος ο κόσμος,
μάνα μ' άν κρεμαστείς εσύ, κρεμιέτ' όλος ο κόσμος.
Πάρτο μάνα μου υπομονή, να πάρ' όλος ο κόσμος.
Άντε μάνα μου σό καλό και διάφορο δεν έχεις.
Μόν' το μεγάλο Σάββατο κάτσε νά μ' απαντέχεις.
(Μικράς Ασίας)
...Πηγαίνει στο σπιτάκι της και στρώνει το τραπέζι
κι έκατσε και περίμενε τόν ερχομό τού γιού της.
Πέρασε και η αγιά Καλή και την καλησπερίζει.
-Ποιός είδε γιό είς το σταυρό και μάνα στο τραπέζι.
-Άντε και σύ αγιά Καλή να 'σαι καταραμένη,
παπάς να μη σε λειτουργά, διάκος να μη σέ ψέλνει,
μόνο στην άκρη του γιαλού το κύμα να σε δέρνει.
Το λόγο δεν τελείωσε κι ανοίξαν τα ουράνια,
Βλέπει το γιό της κι ερχεται σα φώς και σά λαμπάδα.
(Μυτιλήνης)
Ο Αγιοταφίτης Νεοιερομάρτυς Φιλούμενος
Σε ηλικία δέκα ετών μαζί με τον αδελφό του περίμεναν να αποκοιμηθεί ο μεγαλύτερος τους αδελφός και αυτοί σηκώνονταν και προσεύχονταν κρυφά για ώρες.
Κατάγονταν από το χωριό Ορούντα της επαρχίας Μόρφου.
Καλή παιδαγωγό και δασκάλα της ευσεβείας είχαν τη γιαγιά τους Λωξάντρα, η οποία τους ζητούσε να της διαβάζουν βίους αγίων.
Διαβάζοντας ο Άγιος του Θεού Φιλούμενος, τον βίο του Αγίου Ιωάννου του Καυσοκαλυβίτου, ως άλλος μιμητής εκείνου, έκαυσε τις επιθυμίες του κόσμου τούτου.
Σε ηλικία δεκατεσσάρων χρόνων με το δίδυμο αδελφό του - π. Ελπίδιο που πολλά προσέφερε στο Νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού και μόνασε στο Άγιον Όρος - ανέβηκαν στο αυστηρό μοναστήρι «Σταυροβούνι» της Κύπρου, που' χει συνδέσει την ιστορία του με την Αγία Ελένη.
Εκεί παρέμειναν για πέντε χρόνια και μετά ανεχωρήσαν από τη μαρτυρική γη της Κύπρου στην Αγία Γην των Ιεροσολύμων. Ο πατήρ Ελπίδιος μετά από δώδεκα έτη διακονίας στα Ιεροσόλυμα συνέχισε τον εκκλησιαστικό του βίο σε διάφορα μέρη της Ορθοδοξίας και εκοιμήθη στο Άγιο Όρός.
Ο Φιλούμενος έμεινε στην αγία γη για 46 έτη διακονώντας την εκεί αδελφότητα του Πατριαρχείου, ως φύλακας αγίων τόπων, αλλά εξαιρέτως αγίων τρόπων.Τελευταίος σταθμός της διακονίας του ήταν το Φρέαρ του Ιακώβ, το οποίον έγινε τόπος του μαρτυρίου του.
Μοναχός με υπακοή πηγαίνει, όπου η «Αγιοταφική Αδελφότης» τον στέλνει. Έτσι τον γνώρισε σχεδόν όλη η Παλαιστίνη. Βηθλεέμ, Άγιος Κωνσταντίνος Τιβεριάδος, Ιόππη, Ραμάλα, Άγιος Σάββας, Άγιος Θεοδόσιος, Προφήτης Ηλίας και τελευταία το φρέαρ του Ιακώβ τον αισθάνονται κοντά τους λειτουργό του Θεού του Υψίστου, που δεν παύει ν' απευθύνει στο Θεό του ελέους παρακλήσεις, δεήσεις, αίνους και δοξολογίες, ευχαριστίες ...; Και αυτά έως τις 29 του Νοέμβρη του 1979.
Στις 29 Νοεμβρίου 1979,ημέρα της ονομαστική του εορτής,φανατικοί σιωνιστές,που διεκδικούσαν το προσκύνημα ως δικό τους,τον κατέκοψαν την ώρα του εσπερινού.
Μια εβδομάδα πριν, μια ομάδα φανατικών σιωνιστών πήγε στο μοναστήρι του Φρέαρ του Ιακώβ, ισχυριζόμενοι ότι ήταν Εβραϊκός ιερός τόπος και απαιτώντας όπως όλοι οι Σταυροί και οι εικόνες να απομακρυνθούν. Βέβαια, ο άγιος επεσήμανε ότι το πάτωμα στο οποίο ήταν τώρα είχε κατασκευαστεί από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο πριν από το 331 μ.Χ. και ότι χρησιμοποιήθηκε ως ΟρθόδοξοςΧριστιανικός ιερός τόπος για δεκαέξι αιώνες πριν το ισραηλινό κράτος έχει δημιουργηθεί, και ότι ήταν στα χέρια των Σαμαρειτών οκτώ αιώνες πριν από αυτό, (το υπόλοιπο του αρχικού ναού είχε καταστραφεί κατά την εισβολή του Σάχη Χοσράν Παρνίς στον έβδομο αιώνα, κατά την οποία οι Εβραίοι είχαν σφαγιάσει όλους τους Χριστιανούς της Ιερουσαλήμ.)
Η ομάδα έφυγε με απειλές, ύβρεις και αισχρότητες του είδους που οι ντόπιο χριστιανοί υποφέρουν τακτικά. Μετά από λίγες μέρες, στις 29 Νοεμβρίου, κατά τη διάρκεια μιας χειμαρρώδης νεροποντής, μια ομάδα σιωνιστών γύρισε στο μοναστήρι. Ο άγιος είχε ήδη βάλει το πετραχήλι του για τον Εσπερινό. Η αποσπασματική κοπή των τριών δακτύλων με το οποίο έκανε το σημείο του Σταυρού του έδειξε ότι είχε βασανιστεί σε μια προσπάθεια να τον κάνουν να αρνηθεί την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη.Το πρόσωπο του είχε χαραχθεί άγρια στη μορφή του Σταυρού. Η εκκλησία και ιερά σκεύη είχαν όλα καταστραφεί από την διάπραξη της ιεροσυλίας.
Το σκήνωμα του αγίου παραδόθηκε στους ορθοδόξους μετά από 6 μέρες, αλλά διατηρούσε την ευκαμψία του και ετάφη στο κοιμητήριο της Αγίας Σιών. Μετά από τέσσερα χρόνια στην ανακομιδή των ιερών του λειψάνων, το σώμα βρέθηκε άφθαρτο και ευωδίαζε. Τότε, έκλεισαν τον τάφο και τον ξανάνοιξαν τα Χριστούγεννα του 1984, οπότε το ιερό σκήνος διατηρούσε μερική αφθαρσία και το τοποθέτησαν σε υάλινη λειψανοθήκη στο βόρειο τμήμα του ιερού βήματος στο ναό της Αγίας Σιών.
Γραφει ο φιλος του πατηρ Σωφρονιος.
Ο μακαρίτης ο πατηρ Φιλουμενος, μας έλεγε ότι κάθε Παρασκευη, πολλοί από τους θρησκευομενους Εβραιους πηγαιναν για να προσευχηθουν στο φρεαρ του Ιακωβ. Συνεχεια του ελεγαν να σηκωση ολες τις εικονες και τον Εσταυρωμενον ακόμα, να τις παρει και να φυγει διοτι το φρεαρ είναι δικο τους και όχι δικο μας. Ειδ’ αλλως θα το μετανοιωση πικρα αλλά θα είναι αργα.
Από τον καιρό που πηγε εκει ολο και τον φοβεριζαν. Αυτός όμως ηξερε τα Εβραϊκα και τους αποστομωνε. Δεν ειδοποιησε ποτε την αστυνομια να το εχη υποψιν της και ούτε το φανταζονταν ότι θα τον σκοτωναν.
Στις 16 Νοεμβριου ( 29 Νοεμβριου με το νέο ημερολογιο) ειχε μεγάλη βροχη, αστραπες, βροντες, χαλασμο Κυριου ολη μερα.
Βρηκαν ευκαιρια, που δεν υπηρχε κανενας λογω της κακοκαιριας, πηγαν και τον σκοτωσαν μέσα στο φρεαρ του Ιακωβ, μεταξυ του ναου και του θυσιαστηριου, οπως εκαναν και στον προφητη Ζαχαρια τον πατερα του Προδρομου. Την ωρα που εκανε εσπερινο, εκεινη την ωρα ωρμησαν, Κυριος οιδε πόσοι ησαν και τον σκοτωσαν με το τσεκουρι στα μουτρα και στο δεξι χερι, κοβοντας τα δακτυλα του. Επισης η σιαγονα του και το ένα ματι του βγαλμενο και το άλλο κτυπημενο.
Το πώς μπηκαν μέσα στο μοναστηρι, Κυριος οιδεν, διοτι ο φυλακας έφυγε στις 4 το απογευμα και εκλεισε το μοναστηρι. Ο φονος έγινε στις 5.
Το πρωϊ πηγαινει ο φυλακας στις 7. Φωναζει, πατερ Φιλουμενε, ξαναφωναζει, στο δωματιο του δεν τον βρισκει. Πηγαινει στην εκκλησια και τον βλεπει σκοτωμενο, μέσα στα αιματα. Αμεσως ειδοποιησε την αστυνομια και η αστυνομια το Πατριαρχειο. Πηγαν οι πατερες, ο Καισαρειας Βασιλειος, ο Πετρας Γερμανος, ο π. Γρηγοριος, ο π. Μελιτωνας, ο π. Διονυσιος, και άλλοι.
Αλλά αφού τον σκοτωσαν ερριξαν και χειροβομβιδα εξω στην προσκομιδη και τα έκαμαν όλα κομματια. Ούτε μανουαλια άφησαν γερα, ούτε εικονες. Και αυτόν τον Εσταυρωμενον του εκοψαν το χερι του το αριστερο. Τα άγια ποτηρια χυμενα. Ήταν τοσο τρομερη η καταστασι σαν να μην κατοικουσε άνθρωπος μέσα από χρονια.
Τον πηγαν στο νεκροτομειο. Μετά τον εκαναν νεκροψια στο Τελ Αβιβ και στις 21 Νοεμβριου μας ειδοποιησαν. Εγώ πηγα μαζι με τρεις αλλους πατερες του Πατριαρχειου και μας τον εδωσαν γυμνον. Όταν τους ρωτησαμε που είναι τα ρουχα του, μας ειπαν είναι στη Νεαπολι. Ευτυχως που ειχαμε παρει μαζι μας όλα τα χρειαζουμενα για να τον ντυσουμε.
Αλλά δεν φανταζεστε, όταν μας το παρεδωσαν κομματιασμενο, το προσωπο του αγνωριστο, φερων τα στιγματα του Μαρτυριου, όπως οι Περσες εσφαξαν τους πατερες του αγιου Σαββα και λοιπων μονστηριων. Έτσι και σημερα. Ακολουθησε νέο μαρτυριο, στον πατερα Φιλουμενο.
Πεντε μερες τον ειχαν στο ψυγειο. Και όμως ηταν μαλακωτατος, σαν να μην ειχε πεθανει. Όταν αρχισα να τον ντυνω – διοτι οι άλλοι δεν μπορουσαν, δεν αντεχαν να τον βλεπουν από τις κακουχιες που ειχε.
Του λέγω, σαν να ήταν ζωντανος:
- Γεροντα μου, τώρα θα με βοηθησης να σε ντυσω, διοτι βλεπεις ειμαι μονος μου.
- Όταν αρχισα και του εβαλα την φανελλα, το πρωτο χερι αμεσως το κατεβασε μονος του. Όπως και το άλλο χερι. Και τα ποδια ομοιως. Του μαζευα τα ποδια να του φορεσω τα ρουχα και όταν τελειωνα τα απλωνε μονος του.
- Στο αριστερο ποδι από κατω ειχε χτυπημα με το τσεκουρι.
- Από το νεκροτομειο τον φεραμε στο πατριαρχειο. Στην άγια Θεκλα έγινε η νεκρωσιμος ακολουθια εν μεσω των αγιοταφιτων πατερων, των αδελφων του μακαριτη και άλλων πολλων. Ηλθαν μέχρι και πολλοί ξενων δογματων και μουσουλμανοι και χοτζαδες. Γιατί όμως όλοι αυτοί; Διοτι όλοι τον αγαπουσαν και ηλθαν να του δωσουν τον τελευταιον ασπασμον. Τι οδυρμος! Τι θρηνος! Τι κοπετος, ήταν αυτός!
- Η Κυβερνησι από το πρωϊ μέχρι και πριν τον ενταφιασμο στη Σιων, εστειλε αστυνομια κοντα στους αγιοταφιτας πατερας, φοβουμενη αντιποινα. Πηρε αυστηρα μετρα. Και νεκρον ακόμα τον εφοβουντο. Το αιμα του, οπως ειπα, να τους ευρη μέχρι τεταρτης γενεας, όπως λεει και το Ευαγγελιο.
- Το φρέαρ μενει ακόμα κλειστο. Κανενας δεν περνει αποφασι να παη εάν δεν ξεκαθαριση ο φονος του μακαριτη πατρος Φιλουμενου.
- Παντως το Πατριαρχειο διαμαρτυρηθηκε στην Κυβερνησι. Δοθηκαν υποσχεσεις πολλες. Όμως «στου κουφου την πορτα οσο θελεις βροντα», όπως λεει και η παροιμια.
- Η εκκλησια του φρέατος, νομιζει κανεις, πως ήταν σκοποβολειο.
- Τον π. Φιλουμενο όλοι τον κλαψαμε, διοτι ήταν ένας καλος και αγιος πνευματικος. Ο Πατριαρχης τον αποκαλουσε «πρωχοπροδρομο». Και, όντως, ήταν. Οι τελειοι κληρονομουν την βασιλεια των ουρανων.
- Υπέμεινε λιγο μαρτυριο και βρισκεται μεταξυ των ιερομαρτυρων και των οσιομαρτυρων.
- Ων ταις πρεσβειαις, ειθε να αξιωθουμε και εμεις της Βασιλειας των Ουρανων.
Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010
H Zωή και η Επιτυχία
- Ωραία ψάρια, λέει ο Αμερικάνος, τι θα τα κάνεις;
- Το ένα θα το πάρω στην οικογένειά μου και τα άλλα δύο τα πουλάω.
- Πόση ώρα σου πήρε να τα ψαρέψεις;
- Δύο ώρες , απαντά ο ψαράς.
- Γιατί δεν ψαρεύεις περισσότερες ώρες για να βγάλεις περισσότερα ψάρια; Τι κάνεις τον υπόλοιπο καιρό;
- Ξυπνάω κατά τις 9 το πρωί και παίρνω το πρωινό μου μαζί με τα παιδιά και τη γυναίκα μου. Παίζουμε λιγάκι και μετά ξεκινάω για ψάρεμα. Πιάνω τρία ψάρια και γυρνάω. Ψήνουμε το ψάρι, καθόμαστε όλοι στο τραπέζι και συζητάμε και γελάμε. Μετά ρίχνω έναν υπνάκο μέχρι το απόγευμα. Παίζω με τα παιδιά μου και μετά κατεβαίνω στο καφενείο να βρω την παρέα μου. Πίνουμε κανένα ουζάκι, φιλοσοφούμε, καλαμπουρίζουμε, τσιμπάμε κανένα μεζέ και μετά πιάνουμε την κιθάρα μέχρι το βραδάκι, οπότε γυρνάμε στο σπίτι.
- Έχεις σκεφτεί ότι αν δούλευες έξη ή οκτώ ώρες θα έπιανες 9 ψάρια , θα κρατούσες το ένα , θα πουλούσες τα 8 και θα έβγαζες περισσότερα χρήματα;
- Και μετά; του λέει ο ψαράς;
- Μετά θα προσλάμβανες άλλον έναν ψαρά, θα αγόραζες και δεύτερη βάρκα και θα έπιανες 18 ψάρια.
- Και μετά;
- Μετά θα αγόραζες σιγά-σιγά και άλλες βάρκες, έως ότου θα είχες έναν μικρό στόλο. Θα έπιανες του κόσμου τα ψάρια, θα μπορούσες να εμπορευτείς μόνος σου τα ψάρια, χωρίς τον ενδιάμεσο ψαρέμπορα που χωρίς αμφιβολία θα σε κλέβει.
- Και μετά; ρωτάει ο ψαράς
- Μετά θα μάζευες και από τα γύρω νησιά τα ψάρια και θα έφτιαχνες μια μεγάλη επιχείρηση. Φυσικά μια μεγάλη επιχείρηση χρειάζεται να βρίσκεται κάπου κεντρικά, στον Πειραιά για παράδειγμα.
- Και μετά ;
- Μετά όταν η εταιρεία σου θα είναι πολύ μεγάλη, θα την εισάγεις στο χρηματιστήριο και θα βγάλεις πολλαπλάσια χρήματα.
- Και μετά ;
- Όταν θα έχει φθάσει η μετοχή στα ύψη , θα την πουλήσεις .
- Και μετά; ρωτάει ξανά ο ψαράς.
Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι μπρος στα ντουφέκια!
Κύριε...Εχω Άνθρωπο!
Κύριε...Είμαι μόνος...
Μόνος εδω κι, όταν με δέρνουν μπόρες.
Μόνος κι', όταν αστροφεγγιάζει.
Μόνος μετρώ τις χαραυγές,
τις ωρες που βραδιάζει,
μόνος τις περνώ!
Χαρές...Ω τι χαρές, σαν είμαι μόνος!
Μόνος τις πέρασα.
Κι οι λύπες άμετρες, μόνον με βρήκαν,
μόνον μ' άφησαν.
Και τώρα;
Κύριε...Είμαι μόνος!
..........................
Ω, Ποιός είσαι Σύ πού Σού μιλώ;...
Kύριε...Έχω άνθρωπο!
Πόσοι Πονούν
που σου περισεύει
και πάει χαμένη!
**********************
Πόσοι πεινούν, και το ψωμί,
που σου περισσεύει
και πάει χαμένο!
**********************
Πόσοι διψούν, και το νερό
που χύνεις άσκοπα
και πάει χαμένο!
**********************
Δεν θα 'κανε χαρούμενο
χορτάτο, δροσισμένο
τον συνανθρωπό σου;
22. Φεβρουαρίου
Ο όσιος Θαλάσσιος είχε ασκητήριο επάνω σ' ένα μικρό βουνό ενός χωριού της Κύπρου. Εκεί προσευχόταν, μελετούσε και καλλιεργούσε ένα μικρό, εύφορο αγροτεμάχιο. Επίσης κατέβαινε στα κοντινά χωριά και δίδασκε το λόγο του Θεού. Ο Λιμναίος, νεώτερος απο το Θαλάσσιο, όταν άκουσε άκουσε γι' αυτόν ήλθε κοντά του και πήρε απο τον καλό αυτό διδάσκαλο υπόδειγμα γνήσιας και αληθινής μοναχικής ζωής. Όμως, η μεγαλύτερη δόξα του Λιμναίου είναι η εργασία που κατέβαλε για τους τυφλούς. Έκτισε κοντά στο κελλί του και άλλα κελλιά, που ανέδειξε άσυλα για τυφλούς. Και δεν τους έδινε μόνο στέγη, αλλά και τροφή απο τις ελεημοσύνες που του έκαναν ευσεβείς χριστιανοί. Ακόμα, φρόντιζε και για τις ψυχές τους. "Τι σι σημαίνει, έλεγε, να φροντίζουμε μόνο για τα σώματα των δυστυχών; Περιορίζοντας ως εδώ τη φιλανθρωπία, είναι σαν να την κάνουμε απέναντι σε ζώα. Το σπουδαίο είναι να συμπληρώσουμε το καλό φροντίζοντας και για το φωτισμό του πνεύματος". Έτσι, οι προστατευόμενοι του τυφλοί ήταν ευτυχείς. Διότι, αν και δεν είχαν σωματικά μάτια, επαιρναν όμως πνευματικά και απολάμβαναν το φως το αληθινό του Χριστού. Άλλωστε, Αυτός "ήν το φως το αληθινόν, ο φωτίζει πάντα ανθρώπον ερχόμενον εις τον κόσμον" Δηλαδή ο Κύριος ήταν πάντοτε το τέλειο φως, που φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο. Ο όσιος Λιμναίος πέθανε θρηνούμενος απο τα τυφλά τέκνα του, που αποτελούσαν τη μεγάλη μέριμνα και στοργή της ζωής του.
Θεμέλιο των Αρετών η Ταπείνωση
Το δεύτερο σκαλοπάτι της ταπεινώσεωςκαταφρονήται. Να προτιμάς να μένεις άγνωστος, είπε κάποιο άγιος και να καταφρονήσαι. (Πραξ. ε΄41)
Είναι καλό να ομολογή κανείς τα σφάλματά του, αλλά ακόμη καλύτερα να συμφωνεί ειλικρινά, όταν γι΄ αυτά τα σφάλματα τον κατηγορούν. Αυτός είναι πράγματι ταπεινός. (Άγιος Ιωάννης της Κλιμακος)
Το τρίτο σκαλοπάτι της ταπεινώσεως συνίσταται στο να μην αποδίδης στον εαυτό σου τίποτε το καλό, αλλά να αποδίδης το πάν στον Θεό, μάλιστα όταν έχεις ευνοηθεί με φυσικά χαρίσματα η την χάρη του Θεού, και η εκτίμηση των ανθρώπων σε περικυκλώνει.
Η περιφάνεια είναι αυτή που μας εμποδίζει να γίνουμε άγιοι. Η υπερηφάνεια είναι η αλυσίδα, απο όπου εξαρτώνται όλες οι κακίες.
Η ταπείνωση είναι αυτή απο όπου εξαρτώνται όλες οι αρετές (Λουκ. ις' 15)
Όταν λείπει η ταπείνωση, εκεί είναι ο τρόμος, η σύγχυση και καμμιά ανάπαυση. Σβήνεται η αγάπη μέσα στις ψυχές, γεννιέται το μίσος, η διχόνοια, η ζηλοτυπία, ή ταραχή στην οικογένεια, στην κοινωνία. (Ίακ. γ' 16)
Να ασχολήσαι περισσότερο με τον εαυτό σου και να μη κρίνεις κανένα.
Σε λησμονούν; Nα είσαι ήσυχος και να σκέπτεσαι τον Ίησου και τις ανευλαβείς βρισιές που υπέφερε στο πραιτώριο. (Ματθ. κζ' 30-31)
Σε διατάζουν με ύφος υπερήφανο; Διατήρησε την ηρεμία στην ψυχή σου. Σε παρενοχλούν συχνά με επιπλήξεις και συμβουλές; Να λοιπόν ευκαιρίες να στιλβώσης τον ανεκτίμητο μαργαρίτη μαργαρίτη της ταπεινώσεως. (Ρωμ. ιε' 1-2)
Δεν σε λαμβάνουν καθόλου υπόψη ενω άλλους εκούνε με θαυμασμό; Σε διακόπτουν ή δεν σου δίδουν τον λόγο; Εκδηλώνουν ενόχληση, όταν πρόκειται να σε ακούσουν; Παραχωρούν κάθε τι σε άλλους, ενώ σε σένα αρνούνται ότιδήποτε; Δεν έχεις παρά να ευχαριστήσης τον εσωτερικά, τον Θεό, για τις εξαίρετες αυτές ευκαιρίες που επέτρεψε για σένα, για να πλουτήσης στην αρετή της ταπεινώσεως και πρέπει να επωφεληθής απο αυτες τις ευκαιρίες. (Εφεσ. δ'2)
Ποτέ μη μιλάς για τον εαυτό σου. Όταν σε ρωτούν να απαντάς με λίγα λόγια, περιορισμένα.
(Ματθ. ιβ'36)
Να αγαπάς την σιωπή και κατάνυξη.
Να μιλάς με τιμιότητα και απλότητα. Ποτέ μη θελήσης να δείξεις πνεύμα επιδείξεως, όταν μιλάς.
Ποτέ μην εκφράζεις με αλαζονεία τον τρόπο που εσύ βλέπεις ή σκέπτεσαι.
Συνήθιζε να δέχεσαι με υπομονή τις παρατηρήσεις, αναγνώριζε το άδικο που έχεις. Μη κρύβης τα ελαττώματά σου, αλλα να ομολογής ειλικρινά αυτά, και έτσι με τον τρόπο αυτό θα σκοτώσης τον εγωισμό σου. (Ιακ. ε' 16)
Καλοσύνη
από την επί του Όρους Ομιλία του Ιησού
Αν θέλεις να δουλέψεις για την παγκόσμια ειρήνη, πήγαινε σπίτι σου και αγάπα την οικογένειά σου.
Μητέρα Τερέζα, 1910-1997
Antonio Porchia, 1885-1968, Ιταλοαργεντινός ποιητής
Όποτε σου παρουσιάζεται η ευκαιρία να κάνεις το καλό, δεν πρέπει ποτέ να την αφήνεις να περνάει ανεκμετάλλευτη.
Ανώνυμος
Ξέχνα τις προσβολές, αλλά ποτέ μη ξεχνάς την καλοσύνη.
Κομφούκιος, 551-479 π.X., Κινέζος Φιλόσοφος
Η καλοσύνη είναι πιο σπουδαία απ’ τη σοφία, κι η συνειδητοποίηση αυτού του πράγματος είναι η αρχή της σοφίας.
Theodore Isaac Rubin, γ. 1923, Αμερικανός ψυχίατρος
Η πραγματική φιλανθρωπία δεν ενδιαφέρεται αν έχει φορολογικές απαλλαγές.
Dan Bennett, Αμερικανός κωμικός & ζογκλέρ
Είναι χαρακτηριστικό του μεγαλόψυχου ανθρώπου να μη ζητάει χάρες, αλλά να είναι έτοιμος να κάνει το καλό στους άλλους.
Αριστοτέλης, 384-322 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας Φιλόσοφος
Όποιος δεν κάνει τίποτε για τους άλλους, δεν κάνει τίποτε για τον εαυτό του.
Βόλφγκανγκ Γκαίτε, 1749-1832, Γερμανός Ποιητής και Φιλόσοφος
Στον αγαθό άνθρωπο για κανένα λόγο δεν γεννιέται φθόνος, ούτε φόβος, ούτε οργή ή μίσος.
Πλούταρχος, 47-120 μ.Χ., Αρχαίος Έλληνας ιστορικός
Ο καλός άνθρωπος μπορεί να έχει τύψεις απέναντι και σ' ένα σκυλί.
Άντον Τσέχωφ, 1860-1904, Ρώσος Συγγραφέας
Ένας αδύναμος άνθρωπος είναι δίκαιος μόνο κατά τύχη. Ένας δυνατός, μη-βίαιος άνθρωπος είναι άδικος μόνο κατά τύχη.
Γκάντι, 1869-1948, Ινδός ηγέτης
Οι καλύτερες καρδιές τυχαίνει καμιά φορά να είναι πολύ σκληρές.
Βίκτωρ Ουγκώ, 1802-1885, Γάλλος Συγγραφέας
Τι παράξενη ψευδαίσθηση είναι να υποθέτεις ότι η ομορφιά είναι καλοσύνη.
Λέων Τολστόι, 1828-1910, Ρώσος συγγραφέας
Καλοπροαίρετος είναι κάποιος που συμφωνεί μαζί μου.
Frank Moore Colby, 1865-1925, Αμερικανός συγγραφέας
Οι πραείς θα "κληρονομήσουσι την γην", αφού πρώτα οι άλλοι θα την ξεζουμίσουν.
Ανώνυμος
Αν θέλεις οι άλλοι να είναι ευτυχισμένοι να είσαι συμπονετικός. Αν θες εσύ να είσαι ευτυχισμένος, να είσαι συμπονετικός.
Δαλάι Λάμα
Η καλοσύνη κάνει ένα άνθρωπο να αισθάνεται καλά, είτε αν του την έχουν κάνει είτε αν την έχει κάνει.
Frank A. clark, 1915-2003, Αμερικανός πολιτικός
Μια καλή άσκηση για την καρδιά είναι να σκύψεις και να βοηθήσεις κάποιον να σηκωθεί.
John Andrew Holmes, 1773-1843, Αμερικανός πολιτικός
Κανείς δεν μπορεί να είναι καλός για πολύ, αν δεν υπάρχει ζήτηση για καλοσύνη.
Bertolt Brecht, 1898-1956, Γερμανός συγγραφέας
Το να υπηρετείς είναι ωραίο, αλλά μόνο όταν γίνεται με χαρά, με όλη σου την καρδιά και με ελεύθερο πνεύμα.
Pearl Buck, 1892-1973, Αμερικανίδα συγγραφέας, Νόμπελ 1938
Οι πιο θετικοί άνθρωποι είναι οι πιο εύπιστοι.
Alexander Pope, 1688-1744, Βρετανός ποιητής
Και το παραμικρό καλό, που κάνουμε, θα μας ανταποδοθεί πολλαπλάσια.
Αίσωπος, 620-560 π.Χ., Αρχαίος μυθοποιός, δούλος εκ Φρυγίας
Αυτοί που δεν βοηθούν ποτέ κανέναν, συχνά λένε: "ε, δεν μπορώ να τους βοηθήσω κι όλους!"
Ανώνυμος
Το τρένο της Ζωής
Πριν από λίγο καιρό διάβασα ένα βιβλίο, το οποίο παρομοίαζε τη ζωή με ένα ταξίδι με το τρένο.
Ένα πολύ ενδιαφέρον έργο.
Η ζωή είναι σαν ένα ταξίδι με το τρένο.
Επιβιβάζεσαι συχνά και αποβιβάζεσαι, υπάρχουν ατυχήματα,
σε μερικές στάσεις ευχάριστες εκπλήξεις
και βαθιά λύπη σε άλλες.
Όταν γεννιόμαστε. Είναι τα αδέρφια μας, οι φίλοι μας
κι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι που αγαπάμε και επιβιβαζόμαστε στο τρένο, συναντάμε ανθρώπους, για τους οποίους πιστεύουμε ότι θα μας συνοδεύουν σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού: τους γονείς μας.
Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι διαφορετική.
Αποβιβάζονται σε κάποια στάση και μας αφήνουν χωρίς την αγάπη, τη στοργή, τη φιλία και τη συντροφιά τους.
Ωστόσο επιβιβάζονται άλλα άτομα, που θα αποδειχθούν πολύ σημαντικά για μας.
Είναι τα αδέρφια μας, οι φίλοι μας
κι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι που αγαπάμε.
Μερικά από τα άτομα που επιβιβάζονται, βλέπουν το ταξίδι σαν ένα μικρό περίπατο
Άλλοι βρίσκουν μόνο λύπη στο ταξίδι τους.
Υπάρχουν πάλι άλλοι στο τρένο,
που είναι πάντα εκεί και έτοιμοι να βοηθήσουν αυτούς που τους χρειάζονται.
Κάποιοι αφήνουν στην αποβίβαση μία αιώνια λαχτάρα.
Μερικοί ανεβαίνουν και κατεβαίνουν ξανά κι εμείς, δεν τους έχουμε καν αντιληφθεί
Μας εκπλήσσει, ότι μερικοί από τους επιβάτες,
που αγαπάμε περισσότερο,
κάθονται σε κάποιο άλλο βαγόνι
και μας αφήνουν να κάνουμε μόνοι αυτό το κομμάτι του ταξιδιού.
Αυτονόητα
απέχουμε,
και δεν μπαίνουμε στον κόπο
να τους ψάξουμε
και να έρθουμε σε επαφή με το δικό τους βαγόνι.
Δυστυχώς μερικές φορές δεν μπορούμε να καθίσουμε δίπλα τους,
γιατί η θέση στην πλευρά τους είναι ήδη κατειλημμένη..
Δεν πειράζει, έτσι είναι το ταξίδι: γεμάτο προκλήσεις, όνειρα, φαντασία, ελπίδες και αποχαιρετισμούς…
....αλλά χωρίς επιστροφή.
Λοιπόν, ας κάνουμε το ταξίδι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Ας προσπαθήσουμε να βολευτούμε με τους συνταξιδιώτες μας και να ψάξουμε το καλύτερο στοιχείο στον καθένα από αυτούς.
Ας θυμόμαστε ότι σε κάθε τμήμα της διαδρομής ένας από τους επιβαίνοντες μπορεί να έχει πρόβλημα και πιθανόν να χρειάζεται την κατανόησή μας.
Ακόμη κι εμείς μπορεί να βρεθούμε σε δύσκολη θέση και κάποιος να υπάρχει που θα μας καταλάβει.
Το μεγάλο μυστήριο του ταξιδιού είναι
ότι δεν ξέρουμε πότε θα αποβιβαστούμε οριστικά,
όπως επίσης ελάχιστα ξέρουμε για το πότε θα αποβιβαστούν οι συνταξιδιώτες μας, ούτε καν για εκείνον που κάθεται ακριβώς δίπλα μας.
Πιστεύω ότι θα στενοχωρηθώ
όταν κατέβω για πάντα από το τρένο..... Ναι, αυτό πιστεύω.
Ο χωρισμός από μερικούς φίλους που συνάντησα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού
θα είναι οδυνηρός.
Θα είναι πολύ λυπηρό να αφήσω μόνους τους αγαπημένους μου.
Αλλά έχω την ελπίδα,
πως κάποτε θα φτάσουμε στον κεντρικό σταθμό
κι έχω την αίσθηση
ότι θα τους ξαναδώ να έρχονται με αποσκευές, τις οποίες δεν είχαν ακόμα στην επιβίβαση..
Αυτό που με κάνει ευτυχισμένο, είναι η σκέψη,
ότι κι εγώ βοήθησα να πλουτίσουν οι αποσκευές τους και να γίνουν πιο πολύτιμες.
Φίλοι μου, ας προσέξουμε να έχουμε ένα καλό ταξίδι και στο τέλος να δούμε ότι άξιζε τον κόπο.
Ας προσπαθήσουμε να αφήσουμε κατά την αποβίβαση μια κενή θέση πίσω μας, η οποία να αφήσει νοσταλγία και όμορφες αναμνήσεις σ’ αυτούς που συνεχίζουν το ταξίδι.
Σ’ αυτούς, που είναι μέρος του δικού μου τρένου, εύχομαι Καλό Ταξίδι !
Πως λειτουργεί ο παραδειγματισμός
Κάθε φορά που ένας πίθηκος ανέβαινε στη σκάλα, οι επιστήμονες κατέβρεχαν τους υπόλοιπους πίθηκους με παγωμένο νερό.
Μετά από λίγο κάθε φορά που ένας πίθηκος ανέβαινε στη σκάλα, οι υπόλοιποι ορμούσαν και τον ξυλοκοπούσαν.
Σε σύντομο χρονικό διάστημα, κανένας πίθηκος δεν ανέβαινε πια στη σκάλα παρά τον έντονο πειρασμό.
Τότε οι επιστήμονες αποφάσισαν να αντικαταστήσουν τον ένα από τους πίθηκους. Το πρώτο πράγμα που έκανε αυτός ο νέος πίθηκος ήταν να ανέβει στη σκάλα. Αμέσως οι υπόλοιποι τον ξυλοκόπησαν.
Μετά από μερικά ξυλοκοπήματα, ο νεοφερμένος έμαθε να μην ανεβαίνει στη σκάλα παρότι δεν ήξερε γιατί.
Στη συνέχεια αντικαταστάθηκε και 2ος πίθηκος και συνέβη το ίδιο με τον 1ο πίθηκο να συμμετέχει στο ξυλοκόπημα του δεύτερου. Άλλαξε και 3ος πίθηκος και συνέβη το ίδιο. Ήρθε και 4ος και το ξυλοκόπημα συνεχίστηκε και τέλος αντικαταστάθηκε και ο 5ος.
Αυτό που είχε απομείνει, ήταν μια ομάδα πιθήκων που παρότι δεν είχαν δεχτεί ποτέ παγωμένο νερό, συνέχισε να ξυλοκοπά όποιον πίθηκο επιχειρούσε να ανέβει στη σκάλα.
Αν μπορούσε κάποιος να ρωτήσει τους πίθηκους γιατί ξυλοκοπούσαν όποιον προσπαθούσε να ανέβει…
Βάζω στοίχημα ότι θα απαντούσε
“Δεν ξέρω – αλλά έτσι γίνονται τα πράγματα εδώ”
Σας ακούγεται γνωστό;
Σε σένα ακούμπα το μέλλον
ούτε να αφήσεις να να τελειώσει η μέρα...
χωρίς να μεγαλώσεις λιγάκι,
χωρίς να χαρείς,
χωρίς να δώσεις....
φτερά στα όνειρα σου.
Μην επιτρέψεις να σε νικήσει η απογοήτευση.
Μην αφήσεις κανένα να σου αφαιρέσει
το δικαίωμα να εκφραστείς...
Είναι σχεδόν ένα καθήκον.
Μην εγκαταλείψεις την αγωνία,
να κάνεις στη ζωή σου κάτι σπουδαίο...
και μην σταματήσεις ,να πιστεύεις
ότι τα λόγια και η ποίηση,
μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.
Ότι και να περάσεις να ξέρεις
ότι η ουσία μας μένει άθικτη.
Είμαστε όντα γεμάτα πάθος.
Η ζωή είναι έρημος και όαση.
Μας νικάει, μας πληγώνει, μας διδάσκει,
μας μετατρέπει σε πρωταγωνιστές της ζωής μας.
Ακόμα κι αν οι άνεμοι μας έλθουν κόντρα...
η ρωμαλέα όπερα συνεχίζεται.
Μπορείς να παίξεις μια στροφή.
Μη σταματάς ποτέ να ονειρεύεσαι,
γιατί....μέσα στα όνειρα του είναι ο άνθρωπος....Ελεύθερος.
Και μην αφήνεσαι να πέσεις στο χειρότερο από τα λάθη: την σιωπή.
Οι πιο πολλοί ζουν σε μια τρομακτική σιωπή.
Μην υποτάσσεσαι. Φύγε!
"Εκπέμπω τις κραυγές μου στις σκεπές αυτού του κόσμου",
λέει ο ποιητής.
Τίμα την ομορφιά των απλών πραγμάτων.
Μπορεί να γραφτεί ένα όμορφο ποίημα
για τα πιο ασήμαντα πράγματα...
αλλά δεν γίνεται να πάμε ενάντια στους εαυτούς μας.
Αυτό μετατρέπει τη ζωή μας σε κόλαση.
Να χαίρεσαι το φόβο που μέσα σου νοιώθεις
για τη ζωή π΄ανοίγεται μπροστά σου.
Ζήσε έντονα, χωρίς μιζέρια.
Σκέψου ότι σε Σένα ....
ακουμπά το Μέλλον
και αντιμετώπισε το περήφανα
χωρίς φόβο και αγωνία.
Μάθε απ΄όποιον μπορεί να σε διδάξει.
Οι εμπειρίες όσων έζησαν
πριν από τους δικούς μας
"πεθαμένους ποιητές"
θα σε βοηθούν να περπατήσεις το δρόμο της Ζωής.
Σήμερα η κοινωνία είμαστε εμείς
οι "ζωντανοί ποιητές".
Μην επιτρέψεις να διαβεί η ζωή....
χωρίς να την ζήσεις.
Walt Whitman
Mπουκάι Χόρχε
Θέλω να με εμπιστεύεσαι χωρίς απαιτήσεις.
Θέλω τη βοήθειά σου, κι όχι ν’ αποφασίζεις για μένα.
Θέλω να με προσέχεις χωρίς να με ακυρώνεις.
Θέλω να με κοιτάς χωρίς να προβάλλεις τον εαυτό σου σε μένα.
Θέλω να με αγκαλιάζεις χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ.
Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια χωρίς να με σπρώχνεις.
Θέλω να με υποστηρίζεις χωρίς να με φορτώνεσαι.
Θέλω να με προστατεύεις χωρίς ψέματα.
Θέλω να πλησιάζεις χωρίς να εισβάλλεις.
Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σε ενοχλούν.
Να τις αποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις.
Θέλω να ξέρεις… πως σήμερα μπορείς να βασίζεσαι πάνω μου…
Χωρίς όρους»